การศึกษารูปแบบการตั้งถิ่นฐานของผู้ใช้แรงงานในโรงงานอุตสาหกรรม อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ที่จะศึกษาว่า แรงงานที่เข้ามาทำงานในโรงงานอุตสาหกรรม อำเภอพระประแดงมีการพักอาศัยอย่างไร เนื่องจากโรงงานอุตสาหกรรมไม่สามารถจัดหาที่พักได้พอเพียง กับผู้ใช้แรงงานทุกคน เพียงแต่จัดหาที่อยู่อาศัยได้เพียงส่วนหนึ่ง โดยผู้ใช้แรงงานที่เหลือต้องหาที่พักอาศัยเอง นอกจากนี้ยังได้ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างแหล่งที่อยู่อาศัยกับที่ทำงานของผู้ใช้แรงงาน ตลอดจนการดำเนิน ชีวิตทั่วไปของผู้ใช้แรงงาน ผลการวิจัยพบว่า ผู้ใช้แรงงานที่ทำงานในโรงงานอุตสาหกรรมส่วนใหญ่เป็นผู้ที่มาจากชนบทจึง ไม่มีที่อยู่อาศัยของตนเอง ต้องเฝ้าบ้านอาศัยอยู่ในลักษณะของ บ้านไม้ชั้นเดียว, บ้านไม้สองชั้น, บ้านไม้ยกพื้นสูง, ห้องแถวไม้, ห้องแบ่งให้เช่า, บ้านครึ่งตึกครึ่งไม้ และหอพักโรงงานอุตสาหกรรม โดยจ่ายค่าเฝ้า ในช่วง 300 - 1,000 บาทต่อเดือน สภาพที่อยู่อาศัยส่วนใหญ่มีสภาพพอใช้ ทางเดินในที่อยู่อาศัยมักเป็น สะพานไม้หรือทางคอนกรีต การบริการไพรน้ำมีบริการได้ทั่วถึง ส่วนการบริการประปามีบริการในพื้นที่เทศบาล และสุขาภิบาล พื้นที่ที่อยู่ด้านนอกต้องซื้อน้ำประปา หรือใช้น้ำบาดาลหรือน้ำคลอง ผู้ใช้แรงงานจะเลือกที่อยู่ อาศัยที่มีราคาถูก ที่อยู่ใกลโรงงานมากกว่าที่จะพิจารณาถึงสภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัย ดังนั้น สภาพแวดล้อมที่ อยู่อาศัยของผู้ใช้แรงงานจึงมีสภาพที่ค่อนข้างเสื่อมโทรม ปัญหาที่พบมากที่สุดคือ ปัญหาน้ำท่วม และน้ำเน่า - เหม็น ที่อยู่อาศัยของผู้ใช้แรงงานจะอยู่ห่างจากที่ทำงานภายในระยะรัศมี 1 กิโลเมตร เพื่อประหยัดค่า ใช้จ่ายในการเดินทางไปทำงาน การซื้ออาหารมักซื้ออาหารสำเร็จรูปจากร้านค้า หรือตลาดใกลที่อยู่อาศัย การรักษาพยาบาลมักไปรับบริการจากคลีนิคที่อยู่ใกล้กับที่อยู่อาศัย การพักผ่อนมักอยู่กับบ้านหรือทำงานพิเศษ ความล้มพันธ์กับเพื่อบ้านมักเป็นการทำบุญ หรือการจัดงานเลี้ยง และปัญหาระหว่างเพื่อนบ้านคือ การส่งเสียงรบกวนในเวลาค่ำคืน ความเป็นอยู่ของผู้ใช้แรงงานจึงมีสภาพที่ค่อนข้างเสื่อมโทรมทางจิตใจและการ ดำเนินชีวิต.