พัฒนาการของความจำระยะสั้นและโดยบังเอิญของเด็กในเขตชนบท

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มุ่งที่จะศึกษาถึงพัฒนาการของความจำระยะสั้นและโดยบังเอิญของเด็กในเขตชนบท กลุ่มตัวอย่างที่จะศึกษานั้นเป็นเด็กอายุตั้งแต่ 4 ถึง 15 ปี จำนวน 80 คน และผู้ใหญ่อายุ 20 – 21 ปี จำนวน 20 คน กลุ่มตัวอย่างเป็นชาวตะวันออกเฉียงเหนือ (หมู่บ้านเหมือคแอ่ ซึ่งอยู่ไกลจากตัวจังหวัดขอนแก่น 46 กิโลเมตร) แบ่งกลุ่มตัวอย่างตามอายุเป็น 5 กลุ่ม แต่ละกลุ่มประกอบด้วยผู้ชาย 10 คน และผู้หญิง 10 คน เครื่องมือและ วิธีการใช้ทดสอบ ความจำระยะสั้นและโดยบังเอิญนั้นดัดแปลงมาจากเครื่องมือและวิธีการของเฮ็กเกน ในการทดสอบความทรงจำระยะสั้นผู้รับการทดสอบความจำจะต้องบอกตำแหน่งของสิ่งเร้าเฉพาะอย่าง หลังจากที่ผู้ทดลองได้ให้ดูสิ่งเร้า 7 อย่างแล้ว ในการทดสอบความจำโดยบังเอิญ ผู้ทดลองจะถามผู้รับการทดสอบความจำถึงสิ่งเร้าสิ่งที่สองที่อยู่คู่กับสิ่งเร้าที่เป็นความจำระยะสั้น คะแนนความจำระยะสั้นได้มาจากจำนวนครั้งที่ตอบได้ถูกต้องว่ารูปสัตว์ (หรือสิ่งของ) วางอยู่ที่ตำแหน่งใด จากการทดสอบ 14 ครั้งและจำนวนครั้งที่ตอบได้ถูกต้องในแต่ละตำแหน่ง ส่วนคะแนนความจำโดยบังเอิญได้มาจากจำนวนครั้งที่จับคู่สัตว์และสิ่งของได้ถูกต้องในจำนวนทั้งหมด 7 คู่ ผลการวิจัยที่สำคัญ คือ (1) คะแนนความจำระยะสั้นจะเพิ่มขึ้นจากอายุ 4 – 5 ปี จนถึงอายุ 14 – 15 ปี และลดลงเมื่ออายุ 20 – 21 ปี คะแนนความจำระยะสั้นมีความปรวนแปรไปตามอายุและตำแหน่งของสิ่งเร้าอย่างมีนัยสำคัญ (2) คะแนนความจำระยะสั้นจะสูงที่สุดที่ตำแหน่งสดท้ายและสูงกว่าคะแนนที่ตำแหน่งแรก และตำแหน่งตรงกลาง (3) คะแนนความจำโดยบังเอิญจะเพิ่มขึ้นจากอายุ 4 – 5 ปี จนถึงอายุ 14 – 15 ปี และลดลงเมื่ออายุ 20 – 21 ปี (4) คะแนนความจำระยะสั้น และโดยบังเอิญของเพศชายและเพศหญิงไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ (5) คะแนนความจำระยะสั้นและโดยบังเอิญไม่มีความสัมพันธ์กัน