การเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนเรื่องโภชนาการ และการแก้ปัญหาทุพโภชนาการ โดยใช้บทเรียนแบบมโนธรรมสำนึก และบทเรียนแบบเบ็ดเสร็จตามหลักสูตรการศึกษาผู้ใหญ่แบบเบ็ดเสร็จขั้นพื้นฐาน ในจังหวัดอุบลราชธานี

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างและทดลองใช้บทเรียนแบบมโนธรรมสำนึก เรื่องโภชนาการและการแก้ปัญหาทุพโภชนาการ สำหรับนักศึกษาผู้ใหญ่แบบเบ็ดเสร็จขั้นพื้นฐานในจังหวัดอุบลราชธานี โดยศึกษาเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนรู้ เจตคติ ความคงทนของการเรียนรู้และเจตคติความถี่ของพฤติกรรมการวิพากษ์วิจารณ์ และศึกษาความคิดเห็นของนักศึกษาผู้ใหญ่ที่มีต่อบทเรียนระหว่างบทเรียนแบบมโนธรรมสำนึกกับบทเรียนแบบเบ็ดเสร็จ บทเรียนแบบมโนธรรมสำนึกประกอบด้วยภาพที่แสดงความขัดแย้งและคำหลัก ซึ่งผู้วิจัยสร้างขึ้นโดยการศึกษาเนื้อหาจากแบบเรียนการศึกษาผู้ใหญ่แบบเบ็ดเสร็จขั้นพื้นฐานและการสำรวจปัญหาท้องถิ่นแล้วจึงนำมาประยุกต์ตามวิธีการของเปาโล แฟร์ (Paulo Freire) คือการเข้ารหัสและการถอดรหัส กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ทดลองสอนมี 2 กลุ่ม ๆ ละ 30 คน รวมจำนวน 50 คน ดำเนินการทดลองโดยใช้วิธีทดสอบก่อนและหลังกับกลุ่มควบคุมที่ได้จากการสุ่ม (Randomized Control Group Pretest-Posttest Design) ผลการทดลองพบว่า นักศึกษาผู้ใหญ่ที่เรียนด้วยบทเรียนแบบมโนธรรมสำนึกมีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนรู้ เจตคติ อยู่ในระดับสูงทั้ง 2 แบบ แต่บทเรียนแบบมโนธรรมสำนึกอยู่ในระดับสูงกว่า ในเรื่องของความคงทน บทเรียนแบบมโนธรรมสำนึกมีผลสัมฤทธิ์ความคงทนของการเรียนรู้และเจตคติสูงกว่านักศึกษาผู้ใหญ่ที่เรียนด้วยบทเรียนแบบเบ็ดเสร็จ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 (p<.01) และยังพบว่าความถี่ของพฤติกรรมการวิพากษ์วิจารณ์ของนักศึกษาผู้ใหญ่ที่เรียนด้วยบทเรียนแบบมโนธรรมสำนึกสูงกว่านักศึกษาผู้ใหญ่ที่เรียนด้วยบทเรียนแบบเบ็ดเสร็จ อย่างไรก็ตาม ทั้งบทเรียนแบบมโนธรรมสำนึกและบทเรียนแบบเบ็ดเสร็จ นักศึกษาผู้ใหญ่ต่างก็มีความพอใจในบทเรียนอยู่ในเกณฑ์สูงมาก