มาตรการทางกฎหมายในการควบคุมป้องกันและแก้ไขภาวะมลพิษทางทะเล จากการทิ้งเทของเสีย

Abstract

การนำของเสียที่เกิดจากกิจกรรมในการดำรงชีวิตของมนุษย์ เช่น ของเสียจากโรงงานอุตสาหกรรมขยะ หรือซากวัสดุอื่น ๆ บรรทุกใส่เรือ อากาศยาน หรือสิ่งก่อสร้างอื่นใดนไปทิ้งเทลงสู่ทะเลเป็นสาเหตุอย่างหนึ่งของการเกิดภาวะมลพิษทางทะเล ปัญหาภาวะมลพิษทางทะเลก่อให้เกิดผลกระทบต่อระบบนิเวศน์และสิ่งมีชีวิตในทะเล นอกจากนี้ยังเป็นอุปสรรคต่อการใช้ประโยชน์จากทะเลของมนุษย์อีกด้วย การควบคุมและป้องกันมิให้เกิดภาวะมลพิษทางทะเลจากสาเหตุดังกล่าว จำเป็นต้องได้รับความร่วมมือจากประเทศต่าง ๆ ทั่วโลก ดังนั้น นานาประเทศจึงได้ตกลงร่วมกันจัดทำอนุสัญญาว่าด้วยการป้องกันภาวะมลพิษทางทะเลจากการทิ้งเทของเสียและวัตถุอื่น ค.ศ. 1972 แก้ไขเพิ่มเพิ่ม ค.ศ. 1978 และ 1980 ขึ้น เป็นกฎเกณฑ์ ข้อบังคับ สำหรับควบคุมการทิ้งเทของเลียลงสู่ทะเลในบริเวณต่าง ๆ และอนุสัญญากฎหมายทะเล ค.ศ. 1982 ก็ได้วางขอบเขต หลักเกณฑ์ ควบคุมการทิ้งเทของเสียลงสู่ทะเลไว้อย่างกว้าง ๆ ในงเดียวกัน การลักลอบนำของเสียไปทั้งเทลงสู่ทะเลโดยผิดกฎหมาย ในทะเลบริเวณอาณาเขตของประเทศไทย มีปรากฏอยู่เสมอ พระราชบัญญัติการเดินเรือในน่านน้ำไทย พระพุทธศักราช 2456 ซึ่งเป็นกฎหมายที่มีบทบัญญัติบางส่วนควบคุมเรื่องนี้ ไม่สามารถใช้ควบคุมอย่างได้ผล เนื่องจากขาดมาตรการทางกฎหมายที่เหมาะสม ขาดแนวทางและวิธีการการพิจารณาอนุญาตทิ้งเทหรือการควบคุมการทิ้งเท วิทยานิพนธ์ฉบับนี้ ได้ศึกษาถึงหลักเกณฑ์การควบคุม ป้องกันและแก้ไขภาวะมลพิษทางทะเลจากการทิ้งเทของเสียตามที่ได้กำหนดไว้ในอนุสัญญาระหว่างประเทศทั้ง 2 ฉบับ ในลักษณะของการนำมาใช้ในประเทศไทยโดยเปรียบเทียบกับกฎหมายไทยที่มีอยู่ และวิเคราะห์ความเป็นไปได้ในการเข้าเป็นภาคีอนุสัญญาว่าด้วยการป้องกันภาวะมลพิษทางทะเลจากการทิ้งเทของเสียและวัตถุอื่น แนวทางการกำหนดมาตรการทางกฎหมายเพื่อควบคุมการทิ้งเทของเสียลงสู่ทะเลของประเทศไทย การป้องกันภาวะมลพิษทางทะเลจากการทิ้งเทของเสียในทะเลบริเวณอาณาเขตของประเทศไทยให้ได้ผลนั้น สมควรจะต้องมีการปรับปรุงแก้ไขบทบัญญัติของกฎหมายเกี่ยวกับเรื่องนี้ กำหนดและปรับปรุงประสิทธิภาพของหน่วยงานที่รับผิดชอบ การเข้าเป็นเป็นภาคีของอนุสัญญาว่าด้วยการป้องกันภาวะมลพิษทางทะเลจากการทิ้งเทของเสียและวัตถุอื่น จะก่อให้เกิดประโยชน์ต่อการควบคุมการทิ้งเทของเสียลงสู่ทะเลมากยิ่งขึ้น