แนวคิดรัฐธรรมนูญนิยมในรัฐธรรมนูญไทย : ศึกษาเฉพาะกรณีรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย (ฉบับชั่วคราว) พุทธศักราช 2549

Abstract

การประกาศใช้รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย(ฉบับชั่วคราว) พุทธศักราช 2549 ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์อย่างมากว่าอาจกลายเป็นเครื่องมือของคณะรัฐประหารในการเข้าสู่เส้นทางการเมือง และการใช้อำนาจในการบริหารประเทศที่เอื้อประโยชน์ต่อพวกพ้องของคณะรัฐประหาร หรือการใช้อำนาจตามอำเภอใจจนเกิดการละเมิดสิทธิเสรีภาพ หรือการการทุจริตคอรัปชั่น เหมือนเช่นในอดีตซึ่งประเทศไทยเกิดการรัฐประหารและประกาศใช้รัฐธรรมนูญฉบับชั่วคราวหรือธรรมนูญการปกครองราชอาณาจักร จนนำมาสู่การศึกษาบทบัญญัติในรัฐธรรมนูญฉบับนี้ว่ามีบทบัญญัติหรือหลักการที่คล้ายกับรัฐธรรมนูญฉบับชั่วคราวในอดีตมากน้อยเพียงใด และจะเป็นเครื่องมือของคณะรัฐประหารเหมือนเช่นที่ผ่านมาหรือไม่ โดยใช้แนวคิดรัฐธรรมนูญนิยมเป็นแนวคิดพื้นฐานในการศึกษาและเปรียบเทียบกับรัฐธรรมนูญฉบับชั่วคราวในอดีต ผลการศึกษาพบว่า รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย(ฉบับชั่วคราว) พุทธศักราช 2549 มีบทบัญญัติที่รองรับในเรื่องสิทธิ เสรีภาพของประชาชน แต่ไม่ชัดเจนและเพียงพอที่จะเป็นหลักประกันมิให้มีการละเมิดสิทธิเสรีภาพขั้นพื้นฐานของประชาชน โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากการใช้อำนาจโดยองค์กรของรัฐ ทั้งยังขาดแนวคิดเรื่องการแบ่งแยกการใช้อำนาจและตรวจสอบถ่วงดุลซึ่งกันและกัน ดังนั้นรัฐธรรมนูญฉบับดังกล่าวจึงไม่ได้นำแนวคิดรัฐธรรมนูญนิยมมาบัญญัติเป็นกฎหมายสูงสุดในการปกครองประเทศแต่ประการใด และการประกาศใช้รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย(ฉบับชั่วคราว) พุทธศักราช 2549 และรัฐธรรมนูญฉบับชั่วคราวได้กลายเป็นเครื่องมือของคณะรัฐประหารในการใช้อำนาจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการทำให้การรัฐประหาร คำสั่ง หรือประกาศของคณะรัฐประหารเป็นไปโดยชอบด้วยกฎหมาย และชอบด้วยรัฐธรรมนูญ และกระบวนการร่างรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ที่ปิดกั้นการมีส่วนร่วมของประชาชนจนก่อความเสียหายต่อการพัฒนาระบอบการปกครองประชาธิปไตยของประเทศไทยในปัจจุบัน