อนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยสัญญาซื้อขายสินค้าระหว่างประเทศ : ศึกษาเฉพาะเรื่องการก่อให้เกิดสัญญา

Abstract

การศึกษาอนุสัญญาสหประชาชาติว่าด้วยสัญญาซื้อขายสินค้าระหว่างประเทศ ได้ทำการศึกษาเฉพาะในส่วนที่ 2 ของอนุสัญญาฯ ว่าด้วยเรื่องการก่อให้เกิดสัญญา โดยเป็นการศึกษาทั้งในข้อกฎหมายและในการใช้บังคับกฎหมาย เปรียบเทียบกับกฎหมายไทยที่ใช้บังคับกับการก่อให้เกิดสัญญาซื้อขายสินค้าระหว่างประเทศ ซึ่งได้แก่ ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ว่าด้วยเรื่อง นิติกรรมและสัญญา และเอกเทศสัญญาว่าด้วยเรื่องซื้อขาย จากการศึกษาพบว่าบทบัญญัติในเรื่องคำเสนอและคำสนองซึ่งเป็นการแสดงเจตนาที่จะก่อให้เกิดสัญญานั้นตามกฎหมายทั้งสองฉบับมีหลักกฎหมายส่วนใหญ่เหมือนกัน การที่ประเทศไทยจะเข้าเป็นภาคีอนุสัญญาฯ ในประเด็นเรื่องการบอกเลิกคำเสนอที่กำหนดระยะเวลาให้ทำคำสนองนั้น กฎหมายไทยควรมีบทบัญญัติตามข้อบทของอนุสัญญาฯ เพราะจะทำให้ได้ประโยชน์จากบทบัญญัติของอนุสัญญาฯ มากกว่าที่จะบัญญัติกฎหมายไปในแนวทางใดแนวทางหนึ่งและในประเด็นเรื่องคำสนองที่มีข้อแก้ไขเปลี่ยนแปลงคำเสนอนั้น กฎหมายไทยก็ไม่ควรมีบทบัญญัติที่จะใช้บังคับในเรื่องนี้โดยตรง ทั้งนี้เนื่องจาก ทางออกของการใช้กฎหมายให้เกิดความยุติธรรมนั้นมีหลายทาง ดังนั้น การที่จะบัญญัติกฎหมายไปแนวทางใดแนวทางหนึ่งจะทำให้เกิดความไม่ยืดหยุ่นในการใช้บทบัญญัติของกฎหมาย