ความคิดเห็นของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาในกรุงเทพมหานคร เกี่ยวกับภาษาที่ใช้ในการโฆษณา

Abstract

วัตถุประสงค์ของการวิจัย 1. เพื่อศึกษาความคิดเห็นของนักเรียนชายและนักเรียนหญิงระดับมัธยมศึกษาเกี่ยวกับภาษาที่ใช้ในการโฆษณา 2. เพื่อเปรียบเทียบความคิดเห็นของนักเรียนชายและหญิงเกี่ยวกับภาษาที่ใช้ในการโฆษณา 3. เพื่อเปรียบเทียบความคิดเห็นของนักเรียนในระดับมัธยมศึกษาตอนต้นและมัธยมศึกษาตอนปลายเกี่ยวกับภาษาที่ใช้ในการโฆษณา 4. เพื่อศึกษาเหตุผลของการเลือกภาษาโฆษณาแต่ละประโยควิธีดำเนินการวิจัย สร้างแบบสอบถาม 1 ชุด มีลักษณะเป็นแบบกำหนดคำตอบให้เลือกและแบบมาตรส่วนประเมินค่า จากนั้นนำไปแจกนักเรียนชายและนักเรียนหญิง จำนวน 620 คนจากโรงเรียนรัฐบาลและโรงเรียนราษฎร์ในเขตกรุงเทพมหานคร จำนวน 10 แห่ง แบบสอบถามที่นำมาวิจัยจำนวน 577 ฉบับคิดเป็นร้อยละ 93.06 การวิเคราะห์ข้อมูลใช้วิธีหาค่าร้อยละ ค่ามัชฌิมเลขคณิต ความเบี่ยงเบนมาตรฐาน และเปรียบเทียบความเห็นระหว่างนักเรียนชาย และนักเรียนหญิง นักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้นและตอนปลาย โดยทดสอบค่าซี แล้วนำเสนอในรูปตารางและความเรียง ผลการวิจัย 1. นักเรียนมีความเห็นว่ารายการโฆษณามีอิทธิพลต่อนักเรียนในด้านทำให้เกิดการเลียนแบบการใช้ภาษาโฆษณา 2. ความคิดเห็นของนักเรียนชายและนักเรียนหญิงเกี่ยวกับลักษณะภาษาที่ใช้ในการโฆษณาไม่แตกต่างกัน และมีความเห็นอีกว่าภาษาโฆษณามีลักษณะเหมาะที่จะใช้เป็นภาษาพูดมากกว่าภาษาเขียน ใช้คำพูดหรือข้อความที่เกินจริง ทำให้เกิดการเลียนแบบหรือใช้ตามอย่าง และมีการสร้างสำนวนที่ผิดจากแบบแผนเดิม อยู่ในระดับมาก 3. ความคิดเห็นของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นและตอนปลายแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05 ความคิดเห็นที่แตกต่างกันเด่นชัดได้แก่ใช้คำที่จำได้ง่าย เหมาะที่จะใช้เป็นภาษาพูดมากกว่าภาษาเขียน ใช้คำพูดหรือข้อความที่เกินจริง และทำให้เกิดการเลียนแบบหรือใช้ตามอย่าง 4. นักเรียนมีความเห็นว่า ถ้อยคำสำนวนที่ใช้ในภาษาโฆษณามีทั้งเหมาะสมและไม่เหมาะสม ภาษาโฆษณาที่เหมาะสมนั้น นักเรียนให้เหตุผลว่าเพราะใช้คำคล้องจองดีมากที่สุด รองลงมาคือ ใช้ถ้อยคำที่มีความหมายดี และใช้ถ้อยคำสำนวนที่ดึงดูดความสนใจ ส่วนที่ให้เหตุผลว่าภาษาโฆษณาไม่เหมาะสม เพราะใช้คำพูดหรือข้อความที่เกินจริงมากที่สุด รองลงมาคือ ใช้ภาษาที่ฟังแล้วไม่เข้าใจความหมาย ใช้คำกำกวม คลุมเครือ และใช้คำหรือสำนวนผิดหลักภาษาไทย