สิทธิเสรีภาพของนักโทษเด็ดขาด ตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. 2540

Abstract

วิทยานิพนธ์ เรื่อง ''สิทธิเสรีภาพของนักโทษเด็ดขาด ตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ.2540” มีวัตถุประสงค์ที่จะศึกษาถึงสิทธิเสรีภาพของนักโทษเด็ดขาดตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540 ว่ามีการเปลี่ยนแปลงไปในทิศทางใด โดยการวิเคราะห์เปรียบกับบทบัญญัติรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540 และพระราชบัญญัติราชทัณฑ์พ.ศ. 2479 กฎ ระเบียบ ข้อบังคับ หลักมาตรฐานขั้นตํ่าสำหรับปฏิบัติต่อผู้ต้องขังขององค์การสหประชาชาติ ซึ่งใช้เป็นแนวทางในการปฏิบัติต่อนักโทษของกรมราชทัณฑ์ ผลการสิกษาวิจัยพบว่า สิทธิเสรีภาพของบุคคลตามบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยพุทธศักราช 2540 เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมโดยมีบทบัญญัติให้การคุ้มครองสิทธิเสรีภาพของผู้ต้องขังเพิ่มมากขึ้น แต่บทบัญญัติตามพระราชบัญญัติราชทัณฑ์ พ.ศ. 2479 กฎ ระเบียบ ข้อบังคับ ของกรมราชทัณฑ์บางส่วนยังคงมีบทบัญญัติเช่นเดิม เช่น การขังเดี่ยว การขังห้องมืดและโทษเฆี่ยน ต่างๆเหล่านี้ ซึ่งถือว่าไม่สอดคล้องกับหลักการขั้นพื้นฐานในเรื่องศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ ในฐานะที่นักโทษนั้นถือเป็นพลเมืองของประเทศที่ควรได้รับการปฏิบัติจากรัฐ หรือเจ้าพนักงานเรือนจำ โดยความเคารพ และมีมนุษยธรรม อย่างที่มนุษย์พึงปฏิบัติต่อกัน ดังนั้นผู้วิจัยจึงขอเสนอแนะให้มีการแก้ไขพระราชบัญญัติราชทัณฑ์ พ.ศ. 2479 โดยเพิ่มเติมเรื่องศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ไว้ในบททั่วไป และให้ยกเลิกโทษ การขังเดี่ยว การขังห้องมืดและโทษเฆี่ยน เพื่อผลในการปฏิบัติที่จะบรรลุถึงเป้าหมายของกรมราชทัณฑ์ในการแก้ไขฟื้นฟูนักโทษให้กลับตนเป็นคนดี อันจะสอดคล้องกับบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญและหลักการสากล ซึ่งจะเป็นประโยชน์แก่ลังคมและประเทศ ตลอดจนการยอมรับของนานาประเทศสืบต่อไป