ผลของการฝึกออกกำลังกายต่อสมรรถภาพทางกายของนักเรียน ที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา ในโรงเรียนราชานุกูล กรุงเทพมหานคร

Abstract

วัตถุประสงค์ของการวิจัย เพื่อศึกษาผลของการฝึกออกกำลังกายต่อสมรรถภาพทางกายของนักเรียนปัญญาอ่อน และเปรียบเทียบสมรรถภาพทางกายของนักเรียนปัญญาอ่อนกับนักเรียนปกติวัยเดียวกัน ประชากรประกอบด้วย นักเรียนปัญญาอ่อน 27 คน (ชาย 13 คน หญิง 14 คน อายุ 16.26 ±.7 ปี นาหนักตัว 57.02 ± 14 กิโลกรัม ส่วนสูง 156.56±10 เซนติเมตร ระดับเชาว์ปัญญา 44.54 ± 7 อาการ Down Syndrome 9 คน) นักเรียนปกติ 14 คน(ชาย 7 คนหญิง 7คน อายุ 16.5 ± .9 นํ้าหนัก 55.65 ± 10 กิโลกรัม ส่วนสูง 161.43 ± 8 เซนติเมตร) การทดสอบสมรรถภาพทางกาย ประกอบด้วย การคำนวณหาเปอร์เซ็นต์ไขมันร่างกาย การ ทดสอบความอ่อนตัว การทดสอบความแข็งแรงของกล้ามเนื้อ และการทดสอบหาอัตราการใช้ออกซิเจนสูงสุดของร่างกาย จากนั้นแบ่งนักเรียนปัญญาอ่อนออกเป็นกลุ่มควบคุมและกลุ่มทดลอง โดยกลุ่มทดลองจะฝึกออกกำลังกายโดยการเดิน/วิ่ง การยืดเหยียด กายบริหาร ยืนดันกำแพง และการก้าวขึ้นลงบันได ฝึกวันละ 60 นาทีที่ความหนัก 60-75% ของอัตราการเต้นหัวใจสูงสุดที่ที่ได้จากการทดสอบออกกำลังกายครั้งที่ 1 ฝึกสัปดาห์ละ 3 วัน เปีนเวลา 12 สัปดาห์ เมื่อสิ้นสุดโปรแกรมทำการทดสอบสมรรถภาพทางกายครั้งที่ 2 ผลการศึกษาเมื่อเปรียบเทียบสมรรถภาพทางกายของนักเรียนปัญญาอ่อนกับนักเรียนปกติพบภาวะอ้วนในนักเรียนปัญญาอ่อนมากกว่านักเรียนปกติประมาณ 2 เท่า(11/27, 3/11) โดยที่มีค่าเปอร์เซ็นต์ไขมันเฉลี่ยสูงกว่าอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ ส่วนค่าสมรรถภาพด้านอึ่นๆ พบว่าตํ่ากว่านักเรียนปกติในทุกๆ ด้าน (P<.05) ผลการศึกษานักเรียนปัญญาอ่อนหลังสิ้นสุดโปรแกรมการฝึกออกกำลังกาย พบว่า กลุ่มควบคุมมีเปอร์เซ็นต์ไขมันเพิ่มขี้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P< .05) ขณะที่สมรรถภาพทางด้านอื่นๆ ไม่มีการเปลี่ยนแปลง สำหรับกลุ่มทดลอง พบว่า สมรรถภาพทางกายเพิ่มขึ้นทุกด้านอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P < .05) โดยเฉพาะอัตราการใช้ออกซิเจนสูงสุดของร่างกายเพิ่มขี้น- 12.31% ยกเว้นเปอร์เซ็นต์ไขมันร่างกายที่ไม่มีการ เปลี่ยนแปลงใด ๆ ด้งนั้นผลจากการฝึกออกกำลังกายตามโปรแกรมที่กำหนดของนักเรียนปัญญาอ่อน สามารถเพิ่มระดับสมรรถภาพทางกายได้